De kracht van preventie

06 juni 2018 - bijgewerkt op: 23 februari 2021

Jeugdverpleegkundige Daniëlle Stoter heeft soms dubbele gevoelens bij haar werk. Want ze gelooft in de kracht van preventie, maar snapt ook dat veel mensen vinden dat ze het zelf wel kunnen of zouden moeten kunnen. Ze blogt erover.

Preventie: ik geloof erin. En van de overheid kreeg ik de taak om aan de slag te gaan vóór een situatie echt een probleem wordt. Want hoe eerder je hulp inzet, hoe groter de kans dat de situatie niet groter wordt. Maar soms bezorgt het me een dubbel gevoel.

‘Ik los het zelf wel op’

Vaak zie ik schaamte bij mensen. Ze willen me geen vragen stellen, want dit had ik toch zelf moeten weten? Of: wat als ze gelijk bij mij over de vloer komen als ik aangeef dat het me zelf niet helemaal lukt? Dat er een batterij aan hulpverlening komt? En dan wordt straks misschien mijn kind ook nog uit huis gehaald! ‘Nee hoor’, zie ik ze denken. ‘Ik los het zelf wel op. En als het me dan toch niet lukt, dan verzin ik tegen die tijd wel een oplossing.’ Dus vraag ik me af: moet ik wel zo doorvragen als iemand afwijkend op mijn vragen reageert? Moet ik wel bij mensen langsgaan die niet komen? Ik snap het wel als ze niet open naar mij durven te zijn, want hebben we niet allemaal geleerd dat je ‘de vuile was niet buiten moeten hangen’?

Ook ik dacht het consultatiebureau niet nodig te hebben

Eerlijk gezegd had ik ook zelf het idee dat ik het consultatiebureau of de schoolarts heus niet nodig had. Ik wist toch immers zelf wel genoeg van mijn eigen vakgebied en over mijn eigen kinderen? Maar wat was ik blij dat ik toch op controle ging en de jeugdarts constateerde dat mijn toen 3-jarige dochter een oogafwijking had van +5. Sinds die tijd heeft ze een bril en ziet ze ineens alles goed. Toch fijn dat het toen al werd gezien, in plaats van pas wanneer op de basisschool het lezen wel erg moeilijk blijkt te zijn. Ook voor mijn andere dochter die zo ontzettend boos was toen ze naar de basisschool ging, vroeg ik om hulp. Ze had vreselijke huilbuien. Eén klein gesprekje met de pedagoog verduidelijkte veel. Ik kon mijn dochter beter helpen en begrijpen, waardoor de sfeer in huis weer verbeterde. Ik had het vriendinnen kunnen vragen of op google kunnen opzoeken. Maar de bevestiging dat ik het goed doe als ouder en de tips om met sommige dingen net iets anders om te gaan, waren voor mij waardevoller dan wanneer ik voor de andere opties had gekozen.

Nu rijd ik nog eens extra bij iemand langs, om toch onze dienst aan te bieden

Ik merk dat voor mij als moeder het verschil zit in hoe ik word benaderd. Word ik serieus genomen, beoordeelt degene die ik spreek mij niet en krijg ik heldere uitleg? Dan voel ik me op mijn gemak en durf ik wel aan de bel te trekken. Mijn persoonlijke ervaringen zijn waardevol in mijn werk. Het zorgt ervoor dat ik niet alleen geloof, maar ook wéét dat preventie werkt. En precies daarom bespreek ik tijdens een consult toch mijn gevoel dat iemand mijn vragen ontwijkt. En komt iemand niet langs, dan rij ik nog een extra keer langs om toch onze dienst aan te bieden. Want preventie, daar geloof ik in. Lees ook de blog van orthopedagoog Annelies van Harten: Over ouderbetrokkenheid en -participatie